foto: carlos silva
***
Eu facíache poemas no medio do vendaval.
Tiña todos os furacáns e o pulso en contra miña
e aínda había quen xuraba que o escrito, escrito queda.
Vin como marchabas ti
e vin á dor expropiarme de todas as palabras.
-Por despeiteada.
Iso pasoume por despeiteada.
Por delegar no aire
e non amarrar con cordas os versos do antebrazo.
Por concederlle ó vento tanto poder,
que xa lle chegaba co que tiña.
Tiña todos os furacáns e o pulso en contra miña
e aínda había quen xuraba que o escrito, escrito queda.
Vin como marchabas ti
e vin á dor expropiarme de todas as palabras.
-Por despeiteada.
Iso pasoume por despeiteada.
Por delegar no aire
e non amarrar con cordas os versos do antebrazo.
Por concederlle ó vento tanto poder,
que xa lle chegaba co que tiña.
lucia aldao
