18 de junho de 2013

il tombe des cordes

foto: carlos silva

***




IL TOMBE DES CORDES

Há sol a mais entre o girar quando os olhos assim semicerrados
atentam no pélago de cada coisa radiosa
- um fragmento de barro, a rede ao lado da água, a velhice do poço, de um sótão, uma claraboia -
a potência do sal trespassa os búzios nos olhos
porque quando se é inteiro não se tem que amar uma só realidade
da mão ao punho são muitas estações onde o toque naufragado se espraia
e se comove a cada sulco da memória singular

a roda será sempre a mesma que reconhecemos da carne exposta
sem que ela interrogue o seu desígnio circular
tal como da arte não questionamos seus alinhamentos
ou do infinito seu bago de ouro, por mais pequeno
aprendemos que nas cordas os laços são expansivos
que nas combinações contadas e definitivas se perece internamente
mesmo reconhecidas as pontas, a ferrugem, o ferro
- a cruentação do enforcado, os ossos de Seth, as presas do chacal –
mesmo o ferro negado do templo
perece-se intimamente:
a corda é sempre corroída, as pontas dos dedos, o terno ângulo simétrico aceso que aguarda
ou a âncora imersa por trás das atlânticas pálpebras
quando somos apenas nós quem ousa esperar e oxidamos

cada coisa em si é maior, é diante do seu incêndio salubre e autêntico que nos debruçamos
e ficamos à escuta, como se por pararmos algo na roda arvorasse os crânios - monárquicos celestes, humanos – pela grande corda em tensão que fecunda a terra
nada no círculo arrasta o milhar de formas outras,
um voo de constelações diferentes, um sorriso luminoso, ou as cordas serem escassamente chuva

as raízes visíveis com que se atam os ventos ou o coração oval no meio da caverna
ou a cabeça fundeada no navio que predissera tudo
e as coisas continuam ali
activas
e a sua linguagem é-nos ilegível como um quarto sombrio

***

constanza muirin

 

7 de junho de 2013

a teia


foto: carlos silva

***




a teia



fina e tenebrante
a luz,
é com as mãos que prendo
vasta, a guardadora de tempo
no teu útero,
− a teia.

de braços separados
de um corpo
tece mecânica e imprecisas as horas
neptunos e
halo, findo e esparso
de um tempo, a memória
no corpo desmembrado que tece, fina
a duração das horas,

submersão e chuva
ah, inquieta e devassa,
perscrutante, a aranha
cose e cospe
matéria interior do teu corpo
no útero-
-devassidão, 

esquinas de um tempo
na humidade ligeira
sal e o mar da areia −
− poeira
aranha e precipício.

alagadiços,
a meia luz, os tempos,
Vasta, a luz
que se entorpece
na ravina,
cose e cospe,
água e pó, fogo e vidro
celulares, átomos e perecíveis
de seda
a vegetação dos astros
no microscópico labor da boca seca ao útero
fiandeira,
palavras de poesia
e rainha,

é com os olhos que cavo
hoje
funda, a precipitação dos meus líquidos
nos teus
de cada dia −
− a chuva,
nos dais hoje,
no teu útero,
e
malabarismo de pernas e patas,

predadora
a nua e dureza
matéria de fotografia
animal,
aranha e mulher,
explosiva e exposta
na sobrevivência
de luz de cristal decantado
espiral e labirinto,

e agora morres,
teia de pó e ternura
aranha
de todos os tempos
trama
poeira e poesia.

***




16 de maio de 2013

eu facíache poemas no medio do vendaval

 foto: carlos silva

***

Eu facíache poemas no medio do vendaval.
Tiña todos os furacáns e o pulso en contra miña
e aínda había quen xuraba que o escrito, escrito queda.
Vin como marchabas ti
e vin á dor expropiarme de todas as palabras.
-Por despeiteada.
Iso pasoume por despeiteada.
Por delegar no aire
e non amarrar con cordas os versos do antebrazo.
Por concederlle ó vento tanto poder,
que xa lle chegaba co que tiña.

lucia aldao

30 de abril de 2013

itsasora

(foto: carlos silva)

***

ITSASORA

Mundutik gaixotasuna besterik ez daroazu,
itsasoaren pisua begietan,
eta orain aspaldi harrapatu zenuen
uretako maskor haren eitea esku ahurrean.

Joan ziren arrantza egunak,
galdu ziren sareak eta lagunak,
lehorrean sikatu zitzaizun azala.

Eta hil zorian zeundela
itsasora eramateko eskatu zenidan,
jaiotzen ikusi zintuen kalearen izena zeukan
egurrezko zure bafore txikian.

Hainbeste urdin, zertarako?

Karelari eusteari utzi zenion
eta bakarrik egin nuen arraun
etxera bidean.

***

leire bilbao

*



Ao mar



Do mundo apenas levas a enfermidade,
o peso do mar nos olhos
e nas palmas das mãos
a forma daquele búzio
que um dia apanhaste.

já passaram os dias de pesca
já se perderam as redes e os amigos
e faz tempo que secou tua pele.

E no final dos teus dias
me pediste que te levasse ao mar
na barca de madeira
batizada com o nome da rua que te viu nascer

Para quê todo este azul?

Deixaste de te agarrar à borda.

Remei só
para casa

*

[versão em português a partir da versão em castelhano da autora: cas]

16 de abril de 2013

tempo de amor em cárcere de espera

(foto: carlos silva)

***

tempo de amor em cárcere de espera

Por mim não soprarão, ainda, as trombetas,
não será a torre viva mais que sonho,
não vão descer as linhas da memória,
mas no eco da saudade deixam donos
pegada longa de sangue e de metal.

Quero ter força de água,
som de vento,
sentir flor,
ternura de micélio
e livre falar de língua livre
por destrançar o fio que atou lume,
sem saber que o amor deita silêncio
nesta íntima união de pedra e tempo.

*

iolanda aldrei

7 de abril de 2013

La panela

(foto: carlos silva)

***

Sinto-te l negro a arrebentar pula redundeç de fierro, quelor de l tiempo que te fui fazendo costra dun fruito que nunca tubo arble para assentar l pencino ou primabera para frol cheirosa.
De ti bi renacer la bida a cada die, siempre ua renobada fuorça criadora, malzina purmeira que ponie las risas a botá-le fuogo als uolhos i a colgar ls oulores de sou cielo.
Nunca quejiste ser probeta de cientista, caldeiron de druida, segredo de alquimista, puis stabas para alhá de todos eilhes, gulosos de tue ambrosie que ls humanos mantenie.
Ambentemos l fuogo i nunca el quedou cumpleto antes que podira beisar la prenheç de tue barriga, todo an nós demudando na caminhada de quemedores de yerbas, chichas i mundos.
Hoije anferrujas nua squina, agoniados muitos cun tue negrura, squecidos todos que, ne l templo de l tiempo houmano, ye tou por dreito un de ls altares percipales.

fracisco niebro