(foto: carlos silva)
***
sombras
de pedra
íspesme co
xélido alento que tanto desexo.
aínda
quente dos beizos doutras latitudes,
a miña pel
agárdate.
esfórzome
en zoar para que me atopes,
aniñanda
na brandura do hoxe,
asentada
na opacidade da sombra,
anhelante,
pétrea e experta.
l’escorça
en la que el teu xiuxiueig s’inflama,
espera
obligar-te a retenir-me,
erosionada
en els teus ulls, no prou profunda encara.
que les
teves mans expertes,
em
resegueixin una vegada i una altre,
fins caure extenuats sobre l’humitat dels pensaments.
mordo o ar
entre os milleiros de dedos que configuran
este corpo
inherte, perdido no esquecemento
dun
suspiro fondo e impertinente
antes da cópula dos teus sentidos contra todo eu.
eva méndez doroxo
*
[ estrofe em catalão vertida para galego por: eva méndez doroxo]
" a corteza na que o teu murmuio se inflama,
agarda obrigar-te a reterme,
erosionada nos teus ollos, non de abondo profunda aínda.
que as túas mans expertas,
me percorran unha vez e máis unha,
ata caer extenuados sobre a humidade dos pensamentos."
agarda obrigar-te a reterme,
erosionada nos teus ollos, non de abondo profunda aínda.
que as túas mans expertas,
me percorran unha vez e máis unha,
ata caer extenuados sobre a humidade dos pensamentos."
