(foto: carlos silva)
***
No salón, as contras agochan
o sol de setembro
tépedo aínda.
Todo son vultos semeados
de forma confusa e aleatoria
sombras
que me constatan vehementes
o fugaz e inconstante
da miña vida, hoxe.
Non soporto esta marcha forzosa; o pánico
propio do síndrome de Estocolmo
das paredes arredor. Este lugar, a miña
historia.
Cada obxecto, cada prenda gardada
son peticións de clemencia
á Tristura.
Abandonar sen data de regreso
salto de fé cega
un novo abismo
Non vaciarei as caixas todas.
Non tomarei posesión do espazo,
felina, non.
________________________________
A bolsa co imprescindible a carón da porta
coa urxencia da parturenta.
INCONFÓRMOME! Non transixo!
Repetir mentalmente a pequena realidade do meu
fracaso
mil veces, mil millóns de veces
e, á fin,
sabelo certo.
*
maria neves soutelo
Sem comentários:
Enviar um comentário