no pétreo leito, entre os raís

 (foto: carlos silva)

 ***

No pétreo leito, entre os raís

Porque son unha muller cuberta de resío
agardo o solpor espida
Abrazada a un interminábel fado
impávida
Coma unha inanimada estatua de sal
proxectada cara as vías
dende as xanelas brancas de aluminio
Contémplame! Veño dun naufraxio
Levo gárgolas de pánico na mirada
Acoitelo bágoas cos dentes
e emprendo traxectos incertos
Intúo que as memorias
québranme coma un vimbio, feble de humidade
Póusanseme nos labios folerpas
e os lobos dos recordos esgárranme a carne
Son unha faquir esmorecida
enriba dos camiños de ferro
Fágome a durmida
e o zunido do vento rínchame nos dentes
A chuvia desintégrase en ínfimas partículas
e morre aterecida
no pétreo leito, entre os raís

O reloxo vai cara atrás e o algarismo é un epitafio
que sucumbe baixo un convoi de mercancías 


Cruz Martínez Vilas