(foto: carlos silva)
***
OS VALES QUE
PISAR NUNCA PISACHES
Agora que te fuches.
Mais non: agora que a seca volve co seu dente fóra
Heiche de relatar as cousas ao meu xeito,
non os vales que vías nin o acento,
tan doce -disque.
Quero que saibas dos carreiros de lama,
aqueles que pisar nunca pisaches,
para buscar os cabalos tépedos da noite.
Heiche contar a golpes.
Heiche contar a golpes de machado e de acordanza
o lento pedregal deses camiños onde ferve,
húmida e rouca e pobre, unha canción sen chiste
para berces retecidos de arame e de codeso.
Coñecín unha muller con doce criaturas
que nunca a un home quixo –iso dicía.
E outra que coñecín agochaba o seu pranto na artesa
de amasar,
facía o pan con bágoas.
E tamén coñecín aquela outra, a que amou e pariu e bicaba
cada anaco de boroa, ao repartila.
E coñecín ao home que a quixo tanto,
habitante en cortellos estrados de toxo.
Dunha soa col podía sacar sete vasos de leite
que sabían a col.
Compartían os fillos e as vacas tódalas súas coplas
e endexamais lles mencionou a guerra.
Non morrerá nunca, porque a paisaxe,
porque a paisaxe precisa a súa voz.
En noites de moito inverno,
retorna ao pé do lume e morde unha castaña,
unha por cada un dos fillos que se foron.
*
Luz Pichel Gonzalez
Sem comentários:
Enviar um comentário